Gisteren heb ik voor de allereerste keer de hulpdiensten gebeld omdat iemand in nood was…

Ik zat mijn beurt af te wachten bij de kinesist toen ik ineens een wagen serieus hard in de remmen hoorde gaan. Terwijl ik dat geluid hoorde, hoopte ik om geen klap te horen. Maar helaas. Ineens. Boem. Een doffe klap.

Zonder nadenken liet ik m’n handtas staan en rende met mijn telefoon naar buiten. Een vrouw was uit de bocht gevlogen en tegen een stilstaande bus geknald. Op het eerste zicht leek ze niet te bewegen en de motorkap was serieus ingekort.

Ik aarzelde niet en belde meteen de hulpdiensten. Na een aantal vragen die ik moest beantwoorden, zei de meneer aan de telefoon “Hulp is onderweg”. Oef!

Al snel stonden er heel wat mensen rond de auto met de vrouw in. Ik had m’n plicht gedaan en ging terug naar de kiné, naar mijn afspraak. Net nadat ik binnenstapte bij de kinesist hoorde ik de ziekenwagen en een beetje later de brandweer toekomen.

Toen ik buitenkwam was de vrouw uit haar auto bevrijd, alle omstaanders waren weg. Enkel de politie en de chauffeur van de bus waren er nog. Het dak was van de auto “geknipt” door de brandweer. Blijkbaar zat de vrouw nogal gekneld in haar auto. (de deur aan de bestuurderskant kon niet meer geopend worden door de klap.)

Hopelijk is alles goed gekomen met de vrouw. Daar denk ik toch wel af en toe aan.

—
Na wat zoekwerk op de website van de regionale zender ben ik te weten gekomen dat de vrouw niet in levensgevaar is.